Komunikacja i budowanie relacji pomiędzy uczniem a nauczycielem to niebywale trudny proces, wymagający wzajemnego zaangażowania obu stron. Niestety, współczesna rzeczywistość na pierwszym miejscu bardzo często stawia wyniki, oceny, miejsce w rankingach, zapominając o tym, co tak naprawdę decyduje o jakości szkoły. Tym czymś jest sposób, w jaki nauczyciele oddziałują na uczniów i pomagają im stać się dobrymi ludźmi. Chodzi tutaj, przede wszystkim, o przekazywane w procesie wychowania wartości.
Dział: Inspiracje psychologiczne
Pracując z dziećmi, często stajemy w obliczu sytuacji, kiedy nasi uczniowie potrzebują naszego wsparcia. Właściwie udzielone może być ono bardzo pomocne, a czasem nawet kluczowe. Jednak, jeśli popełnimy błędy, możemy – mimo najlepszych chęci – jeszcze bardziej utrudnić dziecku zadanie. Na co powinniśmy uważać?
W dzisiejszych czasach bardzo wiele słyszy się o różnego rodzaju coachach, którzy oferują szeroki zakres usług, pomagając swoim klientom poprzez wspieranie ich w realizacji życiowych planów i marzeń. Skąd jednak można wiedzieć, czy dany coach zna się na swojej pracy i czy jego pomoc będzie najlepsza z możliwych? Jak zaufać takiej osobie i samej idei coachingu?
Miejsce pracy to przestrzeń, w której nawiązuje się rozmaite kontakty (Kordziński, 2010) społeczne. Decyduje się również o tym, z kim się komunikuje oraz współdziała. Szkoła jest miejscem, w którym dochodzi do wszelkiego rodzaju kontaktów międzyludzkich, relacji pomiędzy uczniami, nauczycielem a uczniami, jak również pomiędzy pracownikami placówki. Doświadczenia mobbingu są zawsze bardzo intensywne i mają długotrwałe skutki.
Aby skutecznie rozwiązywać problemy osób nadużywających mediów cyfrowych, należy w odpowiedni sposób zabezpieczyć działania w zakresie profilaktyki skierowanej do osób zagrożonych uzależnieniem, interwencji oraz integracji.
„Czasem nie wiem, czy to ze mną jest coś nie w porządku, czy z tymi dziećmi. Kiedyś dzieci były chyba inne”. Z pewnością każdemu, kto pracuje w szkole dłużej niż rok, zdarzyło się rozważać powyższą kwestię.
Wymagania kuratorium, dyrektora, oczekiwania rodziców, potrzeby dzieci, realizacja programu nauczania. Wydaje się, że tylko ktoś, kto pracuje w szkole, potrafi zrozumieć, co oznaczają te hasła. Próba sprostania tym wymaganiom powoduje ogromne napięcia i sprawia, że realizując program łatwo stracić z oczu dzieci. Jeszcze łatwiej zapomnieć o własnych potrzebach, chociażby potrzebie odpoczynku. Czy, będąc nauczycielem, mogę sobie pozwolić, aby przynajmniej przez chwilę nie realizować programu, nie spełniać potrzeb dzieci, zadbać tylko o siebie?
Umiejętność pielęgnowania pozytywnych postaw życiowych oraz świadomość uczuć, zdolność zrozumienia i wyrażania emocji jest jednym ze źródeł odporności psychicznej. Dzieci, które potrafią sobie poradzić z frustracją i dyskomfortem emocjonalnym, są bardziej wytrwałe, łatwiej będzie im podjąć wysiłek przezwyciężenia trudności, np. rozwiązania zadań matematycznych, zapanowania nad własnym zachowaniem pod wpływem złości. Nasuwa się pytanie „Jak można kształcić odporność psychiczną u dzieci?”. Mówimy o odporności, która wynika z akceptacji uczuć, a nie wypierania i tłumienia emocji.
Większość nauczycieli niechętnie rozmawia z uczniami o śmierci – często nie czują się wystarczająco kompetentni lub najzwyczajniej w świecie ogarnia ich lęk. Naukowcy dowodzą, że rozmowy na temat umierania oswajają ludzi z tym tematem i zmniejszają lęk przed śmiercią. Ich zdaniem powinno się dążyć do tego, by jak najwięcej wiedzieć o śmierci, bo naturalne jest, że spotka ona każdego, z reguły w nieoczekiwanym momencie.