Wakacje to czas odpoczynku zarówno dla uczniów, jak i nauczycieli, jest to również czas planowania i przygotowywania się do nowego roku szkolnego. Nie tylko uczniowie kompletują wyprawki szkolne i gromadzą zeszyty oraz podręczniki, nauczyciele również rozpoczynają proces planowania swojej pracy, poszukują ciekawych projektów oraz sposobów organizacji pracy własnej i funkcjonowania klasy. Życie klasowe jest bardzo ważnym elementem w pracy nauczyciela, od którego wszak zależy, jak będzie funkcjonowała klasa, jak będzie przebiegał proces dydaktyczny i co najważniejsze – jak będą się czuli w klasie wszyscy uczniowie i nauczyciele. Dobrze zaplanowane i zorganizowane życie klasowe przyczynia się do spokojnej i harmonijnej pracy oraz nauki.
Dział: Strefa nauczyciela
Wielu nauczycieli w ostatnim czasie coraz głośniej mówi o swoim niezadowoleniu z warunków pracy, reform edukacji, relacji z uczniami i współpracy z rodzicami. Coraz więcej pracowników oświaty mierzy się z wypaleniem zawodowym, szuka profesjonalnej pomocy lub cierpi w samotności. Jednak większość nie wyobraża sobie życia w innym zawodzie, bez radości, jaką daje możliwość obcowania z młodym pokoleniem i wspierania dzieci na drodze do ich rozwoju i życiowych sukcesów.
Trwająca na terytorium Ukrainy wojna oraz związane z nią pojawienie się w Polsce dużej liczby uchodźców to z pewnością spore wyzwanie organizacyjne nie tylko dla rządu, lecz także dla całego społeczeństwa. Dotyczy to także jednostek oświaty, które w krótkim czasie muszą zapewnić edukację i opiekę dzieciom z doświadczeniem uchodźczym. W celu usprawnienia udzielania pomocy wprowadzono kilka nowych rozwiązań legislacyjnych istotnych z punktu widzenia szkół.
Wszawica, nazywana fachowo pedikulozą, to choroba pasożytnicza wywołana przez wesz głowową (łac. Pediculus humanus capitis), która występuje we wszystkich krajach świata. Jest to powszechny problem, nie zawsze będący oznaką braku higieny.
Manipulacja jest zjawiskiem nader powszechnym, niestety nieograniczonym do korporacyjnych molochów i patologicznych rodzin. Często optymistycznie i nieświadomie zakładamy, że w podwojach szkoły, gdzie z założenia tworzymy środowisko przyjazne rozwojowi, hołdujące wartościom humanistycznym, relacjom partnerskim i wszelkiemu dobru, jesteśmy bezpieczni. Niestety, jak pokazuje praktyka – nie zawsze!
Niniejszy artykuł jest efektem rozmów z moimi pacjentami1 – dziećmi w wieku szkolnym, z którymi od kilku miesięcy spotykam się w poradni zdrowia psychicznego. Wyłania się z nich obraz błędów popełnianych przez dorosłych, którym uczeń zgłasza przemoc. Skutkiem niewłaściwych decyzji i działań jest najczęściej utrata zaufania do dorosłych (nauczycieli, psychologów, pedagogów), utrata wiary w to, że dorośli naprawdę mogą pomóc, a także nierzadko poczucie winy. Na czym owe błędy polegają i jak ich unikać? Zachęcam do przekonania się, ale na początek oddaję głos dzieciom.
Wszelkie relacje między ludźmi opierają się na zaufaniu. W relacjach dorosły – dziecko, rodzic – dziecko, nauczyciel – uczeń zwykle koncentrujemy się na zaufaniu dziecka do dorosłego. Zastanawiamy się nad tym, kiedy dzieci ufają dorosłym i co jako dorośli powinniśmy robić, by dzieci nam ufały. Warto jednak podkreślić, że każde zaufanie zakłada wzajemność. Czy jesteśmy w stanie wyobrazić sobie sytuację, że obdarzamy zaufaniem osobę, która zupełnie nam nie ufa? Mało prawdopodobne. Pewna doza ufności jest potrzebna u obu stron. Zatem także w relacji dorosły–dziecko zaufanie dziecka do dorosłego musi iść w parze z zaufaniem dorosłego do dziecka. Warto zatem postawić sobie pytanie, czy my, dorośli mamy zaufanie do dzieci.
Szkoła – prócz swojej funkcji edukacyjnej, która jest jej głównym zadaniem – realizuje też funkcję wychowawczą. Zadanie to jest w głównej mierze powierzane nauczycielom pełniącym rolę wychowawców klas. Każdy oddział w szkole (zarówno podstawowej, jak i ponadpodstawowej) ma przydzielonego nauczyciela będącego opiekunem i przewodnikiem grupy uczniów. Wydawać by się mogło, że jest to zadanie proste i przyjemne, jednak wielość zadań, jakie ma do spełnienia wychowawca, sprawia, że nie każdy jest w stanie wywiązać się z powierzonych mu obowiązków, czerpiąc jednocześnie z tego satysfakcję.
Nauczyciel, wychowawca czy pedagog lub psycholog szkolny nie zawsze mają do przekazania rodzicowi wyłącznie pozytywne informacje na temat jego dziecka.
Ale rozmowa o nawet najtrudniejszych kwestiach, odpowiednio przeprowadzona, może odbyć się bez napięcia i doprowadzić do tego, co najważniejsze – do porozumienia w kwestii ucznia, bo o niego w tym wszystkim chodzi. W jaki sposób przygotować się do przekazywania rodzicom trudnych informacji o ich dzieciach?
„Ja się do tego nie nadaję. To nie dla mnie. Nie umiem. Nie wiem, jak to zrobić. Nie mam czasu”. Jakże często słyszymy te słowa z ust innych ludzi. A może pojawiają się one również w naszych umysłach? Człowiek jako istota stworzona do samorozwoju potrzebuje ciągłego wzrastania. I o ile wzrastanie fizyczne w pewnym wieku się kończy, o tyle rozwój umysłowy i duchowy trwa od narodzin aż do śmierci, a jego jakość ma wpływ na nasze zadowolenie z życia.
