Termin „projektowanie uniwersalne” narodził się w latach 80. w USA i początkowo odnosił się wyłącznie do zasad tworzenia takich rozwiązań architektonicznych, które umożliwiałyby osobom z niepełnosprawnościami (zwłaszcza motorycznymi) komfortowe korzystanie z przestrzeni publicznej, miejsc pracy i mieszkań. Termin ten zaczęto kilka lat później (Rose, Meyer 2002) odnosić także do uczenia się – takiego projektowania usług i produktów edukacyjnych (np. programów nauczania, scenariuszy zajęć, kart pracy, ćwiczeń, zadań, tekstów), aby mogły być wykorzystywane przez jak największą grupę osób bez potrzeby szczegółowych dostosowań (Domagała-Zyśk 2015, 2018).
W projektowaniu uniwersalnym w edukacji konsekwentnie stosowane są trzy podstawowe zasady:
REKLAMA
- Zapewnienie różnorodnych sposobów przekazu informacji w czasie zajęć dydaktycznych
- Zapewnienie uczniowi różnorodnych form ekspresji i prezentowania wiedzy i kompetencji
- Zapewnienie różnorodnych form zaangażowania i motywowania ucznia do pracy.
Oznaczają one, że nauczyciel powinien dołożyć starań, aby prezentować informacje uczniowi w jak najbardziej zróżnicowany sposób. Wprowadzają także możliwość prezentowania wiedzy przez ucznia w różnorodny sposób – nie taki sam dla całej klasy, ale z zachowaniem możliwości wyboru opcji najbardziej właściwej dla danego dziecka. Formą prezentacji wiedzy i kompetencji może być więc odpowiedź ustna – albo przygotowanie plakatu/ prezentacji multimedialnej. Ważne jest to, aby te opcje były dostępne nie tylko dla uczniów ze specjalnymi potrzebami, ale dla całego zespołu klasowego. Każde dziecko może zatem dokonać wyboru spośród opcji zaproponowanych przez nauczyciela. Taki styl...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 10 wydań magazynu "Życie Szkoły"
- Dostęp do wszystkich archiwalnych artykułów w wersji online
- Możliwość pobrania materiałów dodatkowych
- ...i wiele więcej!
