Kodowanie i dekodowanie w edukacji muzycznej

Muzyka sama w sobie jest kodem. Kto nie zna zapisu notacji muzycznej, nigdy nie odczyta partytury. Są jednak inne formy kodowania i dekodowania muzyki niż tylko za pomocą nut na pięciolinii, zawarte w geście, słowie, dźwięku, kolorach, kształtach, piktogramach.
Edukacja muzyczna dziecka w klasach I–III ma ogromne znaczenie. Aby przyczynić się do rozwoju osobowości twórczej, nie można pominąć twórczości muzycznej. Muzyka jest dziedziną, która sprzyja twórczej wypowiedzi dziecka poprzez słowo, śpiew, ruch. Wypowiadając się głosem czy ruchem, tworzy swoje pierwsze ,,dzieła muzyczne”. Podczas zajęć muzycznych należy proponować uczniom działania otwarte i prowokować je do kreatywnych zachowań przy muzyce. Nauczyciel nie może prowadzić zajęć jedynie typu odtwórczego, ponieważ wówczas wychowa rutynowych naśladowców. W swej pracy powinien znaleźć czas na zajęcia twórcze poprzez proponowanie uczniom celów alternatywnych, czyli przez formułowanie problemów otwartych.
Każdy proces twórczy może posiadać następujące cechy: całkowitego kontrastu (innowacje), podobieństwa (częściowe zachowanie cech wzoru), identyczności (przewaga elementów wzoru muzycznego). Jeżeli uda się nam odpowiednio zachęcić dzieci, wówczas nawet najbardziej nieśmiali szybciej wyzwolą swoje pomysły twórcze. Tematyka muzycznych zadań otwartych może uwzględniać ilustracje muzyczne do wierszy i opowiadań czy też dzieł plastycznych, a także tworzenie muzyki na podstawie najróżniejszych doświadczeń i indywidualnych kontaktów dziecka z otaczającym światem. Bodźcem stymulacyjnym w twórczości muzycznej mogą być wiersze, fragmenty prozy, różnorodne przedmioty, spektakle teatralne, obrazy malarskie, szkice, a także możliwości, jakich dostarcza rozwój powszechnie dostępnych nowych technologii, narzędzi cyfrowych oraz dedykowanych oprogramowań.

Śpiew

Jest to podstawowa forma ekspresji dziecka, która stanowi najbardziej naturalną formą czynnego uprawiania muzyki. Śpiew stanowi przedłużenie mowy, jest te...