Specyficzne trudności w nabywaniu umiejętności czytania

Kluczowa definicja dysleksji została opublikowana w 1994 roku w Stanach Zjednoczonych przez Towarzystwo Dysleksji imienia Ortona (Orton Dyslexia Society) i brzmi ona następująco: Dysleksja jest jednym z wielu trudności w uczeniu się. Jest specyficznym zaburzeniem o podłożu językowym, uwarunkowanym konstytucjonalnie. Charakteryzuje się trudnościami w dekodowaniu pojedynczych słów, co najczęściej odzwierciedla niewystarczające zdolności przetwarzania fonologicznego.

Trudności w dekodowaniu pojedynczych słów są zazwyczaj niewspółmierne do wieku oraz innych zdolności poznawczych  i umiejętności szkolnych; jak również nie są wynikiem ogólnego zaburzenia rozwoju ani zaburzeń sensorycznych. Dysleksja manifestuje się różnorodnymi trud-
nościami w odniesieniu do różnych form komunikacji językowej, często oprócz trudności w czytaniu pojawiają się poważn  trudności w opanowaniu czynności pisania i poprawnej pisowni.

W piśmiennictwie pedagogicznym specyficzne trudności w nabywaniu umiejętności czytania i pisania u dzieci w młodszym wieku szkolnym określane są mianem ryzyka dysleksji.

Termin ryzyko dysleksji można zdefiniować jako zagrożenie wystąpienia dysleksji, czyli podwyższone prawdopodobieństwo rozwinięcia się tego zaburzenia w przyszłości u konkretnego dziecka1. Przypomina się o nim najczęściej w okresie poprzedzającym rozpoczęcie nauki czytania i pisania. W Polsce o ryzyku dysleksji mówimy w przypadku dzieci w wieku przedszkolnym oraz uczniów klas I-III szkoły podstawowej.

Ryzyko dysleksji to symptomy dysharmonijnego rozwoju psychoruchowego dziecka (deficyty rozwoju funkcji uczestniczących w czynności czytania i pisania), które zapowiadają wystąpienie dysleksji rozwojowej. Pojęcie to upowszechniła prof. Marta Bogdanowicz i w jej publ...