Specyficzne trudności w nabywaniu umiejętności pisania

W literaturze specyficzne trudności w nabywaniu umiejętności czytania i pisania określane są terminem dysleksja rozwojowa. Natomiast 
w węższym zakresie jako dysleksja, dysgrafia i dysortografia.

Dysgrafia pochodzi z języka greckiego od czasownika grapho – „piszę”, „rysuję” oraz od przedrostka dys. Są to trudności w opanowaniu właściwego poziomu graficznego pisma (tzw. brzydkie pismo). Dysgrafia wyraża się w formie zniekształceń strony graficznej pisma, takich jak niedokładności w odtwarzaniu liter, złe proporcje liter w wyrazie, brak połączeń liter, brak należytego odstępu między literami i wyrazami, brak równomiernego i jednolitego położenia pisma, niepoprawne zagęszczenie liter1. Estetyka zeszytów i prac ucznia z dysgrafią pozostawia więc wiele do życzenia.

Dysortografia oznacza specyficzne trudności w opanowaniu poprawnej pisowni. Termin ten pochodzi od przedrostka „dys” oraz wyrazów: „orthos” – prawidłowy i „grapho” – piszę, rysuję (j. grecki)2. Krótko mówiąc – dysortografia to specyficzne trudności w komunikowaniu się za pomocą pisma, przejawiające się popełnianiem różnego typu błędów: typowo ortograficznych, wynikających z nieprzestrzegania znanych uczniowi zasad pisowni, oraz błędów specyficznych, takich jak mylenie liter (zastępowanie), opuszczanie, dodawanie i przestawianie liter i sylab, a także pisanie liter i cyfr w odbiciu lustrzanym.

W niniejszym artykule pragnę omówić specyficzne trudności w...