Zapraszamy również do wzięcia udziału w Certyfikowanej V Ogólnopolskiej Konferencji Neurodydaktycznej!
REKLAMA
Korzystanie z nowych rozwiązań metodycznych sprawia, że nauczyciel języka polskiego w klasach 1–3 może twórczo kształcić umiejętności z zakresu odbioru zróżnicowanych tekstów kultury. Uczy wówczas rozumienia sensów wpisanych w przekazy wizualne i cyfrowe – podczas takich lekcji języka polskiego uczniowie rozwijają umiejętność wskazywania i dekowania znaczeń w historyjkach obrazkowych, animacjach edukacyjnych, nagraniach audialnych, krótkich filmach czy też wirtualnych zabawach dydaktycznych. Równocześnie bardzo silnie są doskonalone kompetencje czytania i słuchania ze zrozumieniem, pozyskiwania nowych informacji i przywoływania ich we właściwym kontekście, tworzenia prostych wypowiedzi „na temat” z wykorzystaniem poznanych pojęć, prezentacji własnych sądów i refleksji.
Świadomość, że nasi uczniowie zdecydowanie lepiej posługują się laptopami czy smartfonami nie powinna oddziaływać na nauczycieli demotywująco. Przeciwnie, niech będzie zachętą do intensyfikowania działań na tym polu aktywizacji zawodowej. Polska szkoła nie powinna dążyć do stworzenia modelu konfrontacyjnego, gdzie młodzi „cyfrowi tubylcy”(uczniowie) staną naprzeciw „imigrantów cyfrowych” (nauczycieli).
Nowe metody nauczania i technologie cyfrowe są sprzymierzeńcem współczesnego nauczyciela, zwłaszcza szkolnego polonisty. Dzięki nim nauczyciel języka polskiego zyskuje szansę podążania za „tabletowym dzieckiem”, które jest „zanurzone w cyberprzestrzeni”.
Cyfrowe dzieci świetnie posługują się sprzętem komputerowym i urządzeniami mobilnymi, dlatego tak ważne jest, aby nauczyciele odwoływali się do rozwiązań, jakie generuje technosfera XXI wieku. Oczyw...