Jeśli nie jest tak, jak być powinno…

Rozwój emocjonalny i społeczny to istotny element funkcjonowania dziecka w szkole, warunkujących dojrzałość do podjęcia obowiązków ucznia. Szkoła powinna być wesoła, przyjazna dziecku, ale ucząca odpowiedzialności i kreatywnego podejścia do zagadnień, zdawałoby się, nudnych. Umiejętność nawiązywania kontaktów społecznych, współpraca w grupie, porozumiewanie się z innymi, panowanie nad emocjami, samodzielność to zalety przydatne w całym naszym życiu. Potrzebne zawsze, nie tylko uczniowi na progu szkoły, zwłaszcza obecnie, gdy komunikatory zastępują kolegę i zabawy podwórkowe. Problemy rodzinne, błędy wychowawcze, deprecjonowanie nauki powodują zakłócenia w sferze emocjonalnej oraz trudności w przystosowaniu się do warunków szkolnych. Holistyczna filozofia podejścia do podstawy programowej daje możliwości i swobodę w doborze treści i sposobów pracy, tak aby dostosować zadania do indywidualnych potrzeb ucznia, rozwinąć jego możliwości we wszystkich sferach, jednocześnie wzmocnić oporność na stres, porażkę. Ogromną rolę w procesie edukacji i wychowania ma osoba nauczyciela.

Kontekst rodzinny

W rodzinie dziecko uczy się wszystkich umiejętności społecznych, jakie potrzebne są do życia człowiekowi. Uczy się być dobre, odpowiedzialne, empatyczne, samodzielne, uczy się patriotyzmu, lojalności, prawdomówności, miłości. Zaspokojone potrzeby w dzieciństwie procentują m.in. w postaci poczucia własnej wartości, pewności siebie, motywują do aktywnego udziału w życiu, powodują że jest się mniej podatnym na stres. Dziecko uczy się odróżniać dobro od zła (prawidłowy rozwój moralny). Potrafi rozmawia...