Ruch jako narzędzie pracy z uczniem neuroróżnorodnym

Koncepcja neuroróżnorodności

Od kiedy użyto po raz pierwszy słowa „neuroróżnorodność”, a było to pod koniec lat 90. XX w., znacznie rozszerzył się nie tylko zakres zaburzeń, wobec których się go używa, ale także sposób jego rozumienia. Początkowo służyło ono do podkreślenia odmiennego sposobu funkcjonowania układu nerwowego osób w spektrum autyzmu, klasyfikowanego jako zaburzenie neurorozwojowe. Jednak w aktualnej wersji medycznej klasyfikacji chorób i zaburzeń, czyli ICD-11 wśród zaburzeń neurorozwojowych wymienia się nie tylko spektrum autyzmu, ale także:

• zaburzenia rozwoju intelektualnego,
• zaburzenia rozwoju mowy,
• zaburzenia rozwoju umiejętności szkolnych,
• zaburzenia rozwoju koordynacji ruchowej,
• zaburzenia nadpobudliwości ruchowej,
• stereotypie ruchowe,
• pozostałe zaburzenia neurorozwojowe.

Obecnie można zatem uznać, że neuroróżnorodność jest terminem, który najlepiej charakteryzuje zróżnicowanie struktur, sposobu funkcjonowania i wzorców aktywności, jakie można dostrzec w układach nerwowych i mózgach różnych osób doświadczających różnego rodzaju trudności.

Różnorodność funkcjonowania poznawczego, społecznego, fizycznego, nabywania umiejętności szkolnych przez uczniów i uczennice stanowi duże wyzwanie dla codziennej pracy nauczycieli i nauczycielek. Szczególnie kiedy przejawia się ona w postaci trudności w uczeniu się pisania, liczenia, wykonywania zadań zawartych w ćwiczeniach, podręcznikach, czy też kiedy nieustająca potrzeba ruchu i podatność na bodźce rozpraszające uwagę sprawiają, iż dziecko nie jest w stanie sprostać porządkowi 45-minutowych zajęć.

Warto zwrócić uwagę, że sposób udzielania wsparcia dzieciom i młodzieży opisany w rozporządzeniu MEN dotyczącym zasad organizacji i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej nie wskazuje na konieczność usprawniania zaburzonych...