Kiedy podczas jednej z sesji terapeutycznych zapytałam mojego podopiecznego o przyczynę jego ewidentnie kiepskiego nastroju tego dnia, pięcioletni wówczas Adaś odpowiedział po prostu: „Są takie dni…”. Pomyślałam sobie wtedy, że trudno z tym dyskutować. Bo przecież są takie dni, są takie godziny, są takie chwile, kiedy wszystkiego wokół jest po prostu za dużo. Ludzie są za bardzo, dźwięki są za intensywne, światło jest zbyt ostre, buty za ciasne, telefon nie przestaje dzwonić, ktoś ciągle o coś pyta, a w głowie mamy kłębowisko spraw do załatwienia. Takie przeciążenie to sytuacja, której czasami doświadcza każdy z nas. Niektórych spotyka to częściej, a innych rzadziej. Ale wszyscy znamy to uczucie, kiedy w naszym ośrodkowym układzie nerwowym zaczyna brakować przestrzeni na kolejne docierające do nas bodźce. Myślimy wówczas: „Jeśli ten telefon jeszcze raz zadzwoni…”, „Jeśli szef zaraz nie przestanie gadać…”, „Jeśli natychmiast nie zdejmę tych butów…”. No właśnie, to co?
Autor: Agnieszka Lemańska
Pedagożka specjalna, logopedka, terapeutka integracji sensorycznej. Właścicielk a i założycielka Centrum Twórczego Rozwoju Dziecka „Kleks”. Współpracuje z Warszawskimi uczelniami, prowadząc zajęcia dydaktyczne dla studentów m.in. na APS, SWPS, UKSW.