Gry i zabawy, Rok 1869, Karol Kozłowski

„Gra w wielką piłkę”

Narracja nauczyciela: Znacie na pewno powiedzenie o tym, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie. Gdy jest się w trudnym położeniu, na ich pomoc zawsze można liczyć. Za chwilę sprawdzimy, czy będziecie potrafili pomagać sobie nawzajem w drużynie. Podzielę was na dwa zespoły. Zadaniem każdego z nich będzie jak najdłuższe podrzucanie piłki tak, aby nie spadła na podłogę. Gdy pierwsza osoba podrzuci piłkę, każdy z zespołu będzie mógł ją schwycić. Gdy tylko ją złapie, natychmiast znów ją podrzuci. Przekonajmy się, która drużyna lepiej poradzi sobie z wykonaniem tego zadania!

Przebieg: Grupę dzielimy na dwa równoliczne zespoły. Ustawiamy je w odległych od siebie okręgach. Każdy z zespołów otrzymuje dużą piłkę. Zadaniem graczy jest jak najdłuższe utrzymanie jej nad podłożem. Która drużyna da radę utrzymać piłkę w powietrzu, gdy przybór rywali upadnie na podłoże, ta zdobywa punkt. Wielokrotne powtórzenie rywalizacji trwa aż do zdobycia przez jeden z zespołów określonej zawczasu liczby punktów.

Cele:

• wychowawczy: motywowanie dzieci do współdziałania w grupie; unaocznienie im, że od wzajemnego pomagania sobie zależy wynik uzyskany przez zespół,
• dydaktyczny: zobrazowanie wychowankom, że dla skutecznego wykonania zadania przez drużynę konieczne jest nieustanne zaangażowanie wszystkich jej członków,
• w sferze umiejętności ruchowych: rozwijanie umiejętności sytuacyjnego chwytania i rzucania piłki, 
• w sferze zdolności motorycznych: kształtowanie orientacji przestrzennej; rozwijanie zdolności dostosowywania się do zmiennych warunków i sytuacji; kształtowanie szybkości (zwłaszcza szybkiej reakcji).

Pogadanka końco...