Zaburzenia korelacji dźwięczności w obrębie patologii mowy określane są synonimicznymi terminami: „mowa bezdźwięczna” lub „wymowa bezdźwięczna”. Wymowa bezdźwięczna występuje u przeszło 5% uczniów w szkołach masowych. Natomiast u dzieci z upośledzeniem umysłowym jest obserwowana znacznie częściej. Mimo swej rozległości wada ta czasami jest trudna do wykrycia.
Autor: Joanna Soboń
Filolog polski i logopeda, doktorantka Zakładu Logopedii i Językoznawstwa Stosowanego UMCS w Lublinie, neurologopeda w Szkole Podstawowej nr 5 w Świdniku. Zainteresowania naukowe lokuje w obszarze interdyscyplinarnych badań dotyczących jąkania, które jest oceniane z perspektywy logopedy i lingwisty.
Giełkot ujawnia się zazwyczaj w dzieciństwie, w okresie rozwoju mowy. Ze względu na podobieństwo objawów często jest mylnie utożsamiany z jąkaniem. Właściwe rozpoznanie logopedyczne ma istotne znaczenie diagnostyczne, gdyż oba te zaburzenia wymagają odmiennego postępowania terapeutycznego.