Gdy przyglądamy się aktywności najmłodszych uczniów w szkole, trudno nie zauważyć wielkiego ich zaangażowania, ekspresji, emocjonalności, która w sposób szczególny pojawia się w sytuacjach, w których owo działanie jest całkowicie ich autorstwa. Nawet najbardziej prosty rekwizyt, niepozorna skacząca żabka z papieru w rękach grupki uczniów może doprowadzić do konstrukcji emocjonującej gry w przestrzeni klasy. Wynika to z dziecięcej potrzeby eksploracji nowych doznań i ich wyrażania. Eksperymentują one zatem, konstruując tor przeszkód dla skaczącej żabki, używając do stworzenia konstrukcji w zasadzie każdego elementu wyposażenia klasy: klocków, pędzli, książek czy własnych piórników i butów. Nie pomijają też osobistych rzeczy nauczyciela, np. bransoletek, które ułożone w specyficzny sposób stają się miejscem, do którego żabka w trakcie gry ma wskoczyć. To całościowe ujmowanie rzeczywistości i postrzeganie jej atrybutów jako elementów do wykorzystania w zabawie wiedzie uczniów w kierunku nadawania nowych znaczeń. Jak mawiał filozof prof. Leszek Kołakowski, w zabawie takiej ,,stół traci swą stołowość”, zatem but także ,,butowość”, uzyskując w przestrzeni gry nowe znaczenie dla uczniów, nadane przez nich samych. Stół staje się symbolem pomostu na jeziorze, dywan jeziorem, but łodzią, bransoletki kamieniami itd. Symbole czy znaki wprowadzone przez uczniów do takiej zabawy to forma wyrażania doznań przy pomocy np. technik konstrukcyjnych, a jednocześnie nadawanie znaczeń, tworzenie pomiędzy nimi relacji, ich integracja w spójną całość o określonej i ważnej dla nich sam...
Ten artykuł jest dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
